The work of Evi Tsana (Greek, and therefore at home, but long-lived in Italy) stands as a deepening and an ideal continuation of the journey already undertaken. Her “Ephemeral Treasure Island” is the landing place and also the desired treasure. And it is essential to analyze what this treasure is made of.
With the intention of highlighting how precious is everything that has passed and has been experienced, the artist rethinks the concepts of beauty, useful and useless, proceeding in a unifying collection. Woods smoothed by the sea, rusty tools, pieces of old furniture, drawers, fragments of stories of unknown – but not less interesting – events, are transformed by her hands into the beating hearts of small temples.
Here we meet the all-female vocation of preserving the past, protecting what has been, because the woman has always been the custodian of the family stories, which are handed down and which ensure that piece by piece, everything is knotted together and makes sense. And the rest of this has always been woven by the artist’s work, ever since she recreated the spirit of the small iconostasia (chapels) that are found all over Greece on the side of the road, through the objet trouvé, a reminder of events or loved ones.
Her “Iconostasia” were just that: almost ex-votos, but substantiated by a oneiric matter, like when she told “Adolescence” through bunches of new and rusty keys or when, explaining the uphill path for the realization of a dream, she contained in a frame a small wooden ladder.
In an alternation between bright colors (profoundly Mediterranean) and the faded and lived colors that these objects bring with them from their past, the artist offers us a treasure chest that all together, side by side, creates an island with irregular and changing boundaries. Ephemeral, to be precise.
Because Evi Tsana – an artist and also a woman – knows well that everything is ephemeral, and that we must know how to let go. But she also knows that everything that passes has an eternal heart that is preserved and that someone else will find it, to continue the story, to preserve history.
Το έργο της Εύης Τσάνα αποτελεί την εμβάθυνση και την ιδανική συνέχιση του ταξιδιού. Το “La Isola Efimera del Tesoro” (το Εφήμερο Νησί του Θησαυρού) επιθυμεί να είναι ένα σημείο άφιξης και ο πολυπόθητος θησαυρός. Και είναι σημαντικό να αναλύσουμε από τι αποτελείται αυτός ο θησαυρός. Με σκοπό να υπογραμμίσει πόσο πολύτιμα είναι αυτά “που έχουν περάσει” και “ζήσει”, η καλλιτέχνης ξανασκέφτεται τις έννοιες της ομορφιάς, του χρήσιμου και άχρηστου, προχωρώντας σε μια ενιαία συλλογή.
Τα ξύλα, λαξευμένα από τη θάλασσα, σκουριασμένα εργαλεία,κομμάτια παλαιών επίπλων, συρτάρια, θραύσματα ιστοριών και άγνωστα αλλά όχι λιγότερο ενδιαφέροντα γεγονότα, μετατρέπονται από τα χέρια της σε καρδιές μικρών ναών. Εδώ συναντάμε την γυναικεία προοπτική για τη διατήρηση του παρελθόντος για την προστασία του τι υπήρξε, γιατί η γυναίκα ήταν πάντα ο θεματοφύλακας των οικογενειακών ιστοριών, οι οποίες παραδίδονται και εξασφαλίζουν κομμάτι με το κομμάτι, όλα όσα είναι συνδεδεμένα και έχουν νόημα.
Σε μια εναλλαγή μεταξύ των φωτεινών χρωμάτων (βαθιά Μεσογειακά) και των ξεθωριασμένων και φθαρμένων χρωμάτων που αυτά τα αντικείμενα φέρνουν μαζί τους από το παρελθόν τους, η καλλιτέχνης μας προσφέρει ένα θησαυρό με 100 ξεχωριστά μέρη που όλα μαζί, δίπλα-δίπλα, φτιάχνουν ένα νησί με ακανόνιστα και μεταβαλλόμενα σύνορα. Εφήμερο, για να είμαι ακριβής. Επειδή η Εύη Τσάνα – μια καλλιτέχνης και μια γυναίκα – γνωρίζει καλά ότι όλα είναι εφήμερα και ότι πρέπει να ξέρουμε πώς να τα αφήνουμε να φεύγουν. Αλλά ξέρει επίσης, ότι όλα αυτά που περνούν έχουν μια αιώνια καρδιά που διατηρείται και ότι κάποιος άλλος θα την βρει για να συνεχίσει την αφήγηση, να διατηρήσει την ιστορία.
evitsana.com 
Leave a Reply